Bron: Dagblad de Limburger 21-10-2008
Maastricht - Midden in het nergensland tussen Oud Caberg en Lanaken wordt momenteel een betonnen fietspad aangelegd. Zonder kop en zonder staart...
Wie vanuit Oud Caberg de Van Akenweg blijft volgen over het onverharde deel - de holle weg die al meer dan duizend jaar Lanaken en Maastricht verbindt - stuit halverwege ineens op een betonstrook van twee meter breed. Bijna lineaalrecht loopt het hagelnieuwe pad in de richting van de Brusselseweg. Dwars door maïs- en bietenvelden. Het betreft een nieuw rijwielpad dat het Nederlandse netwerk moet aansluiten op het veelgeprezen Belgische knooppuntensysteem dat zorgeloos fietsen zonder landkaart populair heeft gemaakt.
Het pad begint achter het spoorviaduct over een veldweg die om een duistere reden Kantoorweg is genoemd. Het sluit niet aan op bestaande verharding. Je komt er pas als je met je fiets vijftig meter door de modder bent gebaggerd. Idem aan de andere kant: bij de Van Akenweg. Je kunt over dat veldspoor fietsen, maar dat gaan van hots-bots-knots en wie bang is voor modderpoelen, natte schoenen en een smerige fiets kan hier beter rechtsomkeert maken.
De vraag ligt voor de hand: wat moet een betonnen strook van twee meter breed en enkele honderden meters lang in dit stuk van het deels beschermde Zouwdal? En als er al een fietspad moet komen, waarom is dan niet gekozen voor een veel passender verharding van houtsnippers, zand of schelpen, zoals je vaak ziet in Nederlandse natuurgebieden?
Het pad past binnen het grote plan voor Lanakerveld, waarvan de recreatieve ontsluiting van "een bijzonder gebied" deel uitmaakt, zegt wethouder Wim Hazeu (Verkeer, Natuur). De strook komt aan de rand en moet als groene corridor gaan dienen tussen de toekomstige woonwijk Lanakerveld en het industriegebied op de grens van Maastricht en Lanaken. Langs het rijwielpad komen bomen en struiken, waardoor het zicht op de fabrieken en loodsen wordt belemmerd. Omwonenden met een hart voor het gebied, vinden het veel belangrijker dat de waterhuishouding in het Zouwdal beter wordt geregeld. Door allerlei ontwikkelingen kan regenwater uit de omgeving maar moeilijk weg. Daardoor kan het gebeuren dat na vier droge dagen nog altijd modderpoelen staan op de holle wegen. Geloof maar dat geen mens gaat fietsen als dit zo blijft, roepen sceptici.
Als dat onverhoeds tóch gebeurt, dan worden de holle wegen kapot gereden. In beide gevallen is dat fietspad geen verbetering, integendeel. Hazeu ziet dat anders: "Het is de eerste schakel in een proces om van een agrarisch gebied een parkachtige omgeving te maken, met fietspaden. De holle veldwegen worden al heel lang gebruikt door boeren en hun werktuig.